Jeden z bohaterów tego filmu bierze udział w szarpaninie, podczas której zostaje postrzelony z pistoletu. Kula trafia prosto w serce. Nasz bohater leży na pokładzie łodzi z wielką, niemal dymiącą jeszcze dziurą w koszuli po stronie serca. Do mającego skonać za parę sekund chłopaka podchodzi drugi z bohaterów filmu i mówi: - "wszystko w porządku, Steve?"
Ten opis doskonale obrazuje poziom tego arcynudnego, arcynieudanego, arcydługiego oraz nużącego filmu. W tym filmie wszystko jest nieudane: scenariusz idiotyczny, większość aktorów beznadziejna, a główna bohaterka filmu, niejaka Daryl Hannah, która swoim wzrostem i ruchami przypomina zawodnika wagi ciężkiej w boksie zawodowym i której końskie, grubo ciosane i zdeformowane rysy twarzy niejednego faceta przyprawiłyby nad ranem o gęsią skórkę - tutaj otrzymała rolę zwiewnej, delikatnej blondyneczki, po uszy zakochanej w swoim mężu i co chwila demonstrującej jak wielka jest to miłość. Film dłuży się niemiłosiernie, a logika zachowań plażowiczów, głównych bohaterów i rekinów jest na poziomie, który można określić najtrafniej, jako zespół Downa. Moja ocena: 0/10. Film trzeba oglądnąć, ale w gronie dobrych kumpli i z beczką piwa pod pachą. Po połowie (beczki, nie filmu...) będziecie sikać ze śmiechu już na sam widok stada rekinów, nie mówiąc już o przetaczającej się po różnych plażach i mizdrzącej Daryl Hannah. Jeśli o ten aspekt chodzi, to film gorąco polecam!